تأثیر یک دوره ی حرکت درمانی منتخب بر تعادل و الگوی راه رفتن در بیماران پارکینسونی

مقدمه: پارکینسون یک اختلال مخرب عقده های قاعده ای مغز و یک عارضه ی مزمن و پیشرونده است که بیشتر در گروه سنی سالمندان دیده می شود. درمان فیزیکی یکی از روش های کمک به بهبودی این بیماران است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 10 هفته حرکت درمانی منتخب (با تأکید بر تمرینات کششی و نرمشی) بر تعادل و الگوی راه رفتن در بیماران پارکینسون بود. روش ها: بدین منظور 24 بیمار پارکینسونی به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه شاهد (12 نفر) و گروه تجربی (12 نفر) تقسیم شدند. هر گروه شامل شش مرد و شش زن با شدت بیماری متوسط بودند. هر دو گروه در مدت تحقیق از داروهای یکسانی استفاده می کردند. گروه تجربی یک دوره ی حرکت درمانی با تأکید بر تمرینات کششی و نرمشی را به مدت 10 هفته، هر هفته 4 جلسه و هر جلسه 1 ساعت انجام دادند. در حالی که گروه شاهد هیچ گونه فعالیت تمرینی را انجام ندادند. تعادل و راه رفتن، پیش و پس از دوره ی حرکت درمانی اندازه گیری و مقایسه شد. برای ارزیابی تعادل و راه رفتن، به ترتیب از berg balance scale، tinetti balance scale و gait and balance scale استفاده شد. یافته ها: بین نمرات راه رفتن و تعادل گروه تجربی پس از انجام مداخله بهبود معنی داری داشت (001/0 > p). میانگین نمره ی راه رفتن در گروه شاهد تغییر معنی داری نداشت (820/0 = p). به علاوه نمره ی تعادل گروه شاهد، در پس آزمون کاهش معنی داری داشت (008/0 > p). نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر به نظر می رسد تمرینات کششی و نرمشی در درمان بیماران پارکینسون مؤثر بوده و مکمل درمان دارویی است. به عبارتی دیگر، اثر متقابل دارو درمانی و تمرینات مذکور می تواند به عنوان یک رژیم درمانی برای این گروه از بیماران به کار گرفته شود.